ԵՐԱԺՇՏՈՒԹՅՈՒՆԸ ԵՎ ՀՈՂԻ ԴՈՂԸ (ԸՍՏ ԼԵՎՈՆ ԽԵՉՈՅԱՆԻ ՊԱՏՄՎԱԾՔԻ)
Լիանա Մեհրաբյան. «Լևոն Խեչոյանի «Հողի դողը» պատմվածքում կարելի է գտնել բազում երաժշտական հնարանքներ, ինչպես նաև նկատել կառուցվածքային ընդհանրություններ սոնատային ձևի, մասնավորապես՝ Լյուդվիգ վան Բեթհովենի ութերորդ՝ «Պաթետիկ» սոնատի հետ»։
Վ. ՇԵՔՍՊԻՐԻ «ԿՈՐԻՈԼԱՆԸ» ՀՐԱՉՅԱ ՂԱՓԼԱՆՅԱՆԻ ԲԵՄԱԴՐՈՒԹՅԱՄԲ
Ռուզաննա Առաքելյան. «Հրաչյա Ղափլանյան ռեժիսորը բեմ է բերում միայն այն, ինչը խիստ անհրաժեշտ է, կիրառելի ու նպատակային: Նրա նախասիրությունները շրջանակվում են կառուցողական դեկորներով, զուսպ կահավորված բեմով, դերասանախմբի ու կորիֆեյ դերասանի համահունչ խաղով»:
ԺԱՄԱՆԱԿԻ ԳՐԱԿԱՆ ՄԻՏՈՒՄՆԵՐԻ ԴՐՍԵՎՈՐՈՒՄԸ ՎԱՀԱԳՆ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆԻ 70-ԱԿԱՆ ԹՎԱԿԱՆՆԵՐԻ ԱՐՁԱԿ ԳՈՐԾԵՐՈՒՄ
Արուսիկ Գրիգորյան. «Ի տարբերություն 60-ական թթ. երկերի` հեղինակի 70-ական թվականների մեր ուսումնասիրած գործերը` «Թագավորի փոքր որդին», «Կարմիր ձյունը», «Տեղատվություն», աչքի են ընկնում կա՛մ առանձին մոդեռնիստական տարրերի կիրառմամբ, կա՛մ ամբողջական երկի հիմքում մոդռենիստական որոշակի ուղղությունների առանցքային տեսությունների ամփոփմամբ»:
ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ. «ԸՆԴԱՄԵՆԸ ՄԻ ՏՈՂ ԵՎ ԸՆԴԱՄԵՆԸ … ՄԻ ԿՅԱՆՔ»
Սուրեն Աբրահամյան. «Հովհ. Գրիգորյանի պոեզիայի ընկալման բարդությունը, ուստի, հետևյալ տեսանկյունն ունի. նախ` բանավեճի և ժխտման ընկալմամբ ուղղորդված է գրապատմական ընթացքը կազմալուծելու, այնուհետև` նորի ինքնահաստատման պոլեմիկան ընդլայնելով` հիմնելու նոր պոեզիա»:
ՄԱՐԴ-ԳԻՇԱՏԻՉ ՓՈԽԱԿԵՐՊՈՒՄԸ ՎԱՀԵ ՔԱՉԱՅԻ «ԳԻՇԱՏԻՉՆԵՐԻ ԽՆՋՈՒՅՔԸ» ՎԻՊԱԿՈՒՄ
Արփինե Վարդանյան. «Վ. Քաչայի հերոսները ուղղակիորեն «ձևավորված» որպես մարդկային ինչ-որ տեսակ չեն պատկերվում. նրանց անհատականությունը դրսևորվում է դեպքերին զուգընթաց՝ որպես կարգուկանոնի տակ թաքնված գիշատիչ»:
ԱՆՊԱՏՄԵԼԻՆ ՊԱՏՄԵԼՈՒ ՓՈՐՁԸ
Սուրբգրային առնչությունները Պարույր Սևակի «Եռաձայն պատարագ» պոեմում
ՎԱԹՍՈՒՆԵՐԵՔԻ ԽՈՒՄԲԸ 60-ԱԿԱՆՆԵՐԻ ԻՏԱԼԻԱՅԻ ՄՇԱԿՈՒԹԱՅԻՆ ԿՅԱՆՔՈՒՄ
Հասմիկ Եղիազարյան. «Այս երիտասարդ մտավորականներն իրենց համարում էին նեոավանգարդիստներ կամ էքսպերիմենտալիստներ: Սրանք երիտասարդներ էին, որոնք արդեն իրենց որոշակի տեղն ունեին երկրի մշակութային կյանքում»:
ԱՐՄԵՆ ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ. ՄԻՋՆԱԴԱՐՅԱՆ ԱՌԱՎՈՏՆԵՐԻ ՁԱՅՆԵՐԳՈՒՆ
Լուսինե Վարդանյան.«Պետք է ասել, որ առաջին աչքի զարնողը Արմեն Մարտիրոսյանի բանաստեղծություններում նրա գիտակցված ներփակվածությունն է, ինչ-որ սահմանափակ տարածության որոնումը»:
