Հորդ անձրևը կտրվելու միտք չուներ։ Ձնամաքրիչ խոզանակի ամենաուժեղ աստիճանն էլ ապարդյուն էր, և մի կերպ էր հնարավոր լինում ինչ-որ բան տեսնել։ Սպիտակ գծերն ընդգծվում էին ճանապարհի եզրով մեկ և անհետանում խավարի մեջ։ Մարիան ճիշտ էր ասել․ «Էս եղանակի՞ն, ցնդե՞լ ես»։ Ցնդել էի, տեղս չէի գտնում։ Պետք է ճամփա ընկնեի, այլապես մի վատ բան կպատահեր։ Մարիան ջրիկացել էր և ընկել ջանիս։ «Էս գիշերո՞վ։ Ասացիր՝ վաղը դաս չունես, գիշերը կմնաս։ Բա ես մենակ ի՞նչ անեմ»։ Դաս չունեի, բայց Մարիայի կողքը նստելու և հեռուստացույցով կնոջ ու տղամարդու տնազներ նայելու տրամադրություն էլ չունեի։ Վախենում էի՝ այս անգամ մի վատ բան պատահի։ Ականջներումս զնգում էր նրա՝ եղբոր կատվի հետ խոսելու ձայնը։ Ինչպես այն ժամանակ, երբ բակից հայրիկի կնոջ ձայնը գալիս, մտնում էր ուղեղս․ «Փըշտ, փըշտ, փըշտ, Պնդուկի՞կ։ Փըշտ, փըշտ, իմ Պնդուկի՞կ»։ Մարիային ասացի․ «Հիմա, որ կատուներին մի շաբաթով թողել են վրադ, մենակ չես»։

Վերջապես հեռվից երևաց գիշերվա սևի մեջ առկայծող կարմիր նեոնային լույսը։ Պտտվեցի աջ և դուրս եկա մայրուղուց։ Ամեն անգամ, երբ երկինքը բռնկվում էր կայծով, ճանապարհի երկու կողմի ծառերը լուսավորվում էին։ Դարիուշը երգում էր, ես էլ՝ ձայնակցում․

 -Մարդը, որին կարող ես հաշվել     
 Անշուք լուսանկարի շարքերում,    
 Էլ ո՞րտեղ կարող է գլուխը  
 Պահել գլուխների արանքում։

Ավտոկայանատեղիում ոչ մի մեքենա չկար։ Կայանեցի ռեստորանի դեմ դիմաց։ Այժմ ապակու վրայի նեոնային կարմիրից կարելի էր կարդալ “Highway’s Joy”։ Շալս փաթաթեցի պարանոցիս ու բաճկոնիս գլխարկը քաշեցի վերև։ Քամին ավելի ուժեղ էր և դուռը մի կողմ էր հրում։ Ոտքով հետ տարա մեքենայի դուռն ու իջա։ Սաստիկ անձրևում էր՝ մուտքի դիմացի հովանոցից ջրվեժի պես ցած թափվելով։ Կանգնեցի հովանոցի տակ և շալի ծայրով չորացրի մազերս ու երեսս։

Ռեստորանի ապակիները կիսով չափ քրտնել էին։ Դուռը բացելուն պես վերևի զանգերը սկսեցին զրնգալ։ Զընգ-զրընգ, ինչպես Պնդուկիկի վզի զանգը, երբ գիշերները, երազումս հայտնվելով, զնգացնում էր գլխիս մեջ։ Օդի մեջ կարմրացրած մսի հոտ էր մնացել։ Սեղանները դատարկ էին, և կինը, որ մեջքով էր դեպի ինձ, նստած բարի դիմաց, մաստակ էր ծամում՝ աչքը հեռախոսի էկրանին։ Բարի վերևի մեծ ժամացույցը տասնմեկն անց հիսուն րոպե էր ցույց տալիս։ Կինը գլուխը թեքեց և բարձրաձայն բարևեց։ Նստեցի դռան մոտի առաջին պատահած սեղանին, գլխարկը իջեցրի, շալս էլ արձակեցի։ Կինը, բջջայինը դնելով բարի վրա, մոտեցավ սեղանիս։ Սպիտակ գոգնոց էր կապել, մազերն էլ՝ ձիգ պոչ կապել։ Ձեռքը տարավ գոգնոցի առջևի գրպանին և հանեց նոթատետրը։ Երիտասարդ էր՝ հազիվ քսաներկու-քսաներեք։ Աչքերը Մարիայի աչքերի պես կապույտ չէին․ ո՛չ կապույտ, ո՛չ կանաչ։ Ասաց․ «Հրա՜շք էր։ Մտածեցի՝ մինչև առավոտ պիտի ծամոն ծամեմ և զրուցեմ կետչուպի ու մանանեխի շշերի հետ։ Էսօր մարդ չկա դրսում»։ Խոսելիս նայեց դռան շեմից մինչև սեղան հասած ոտնահետքերիս, ժպտաց ու ավելացրեց․ «Ի դեպ, մերսի, որ առաջին սեղանն ընտրեցիք, թե չէ մինչև ուտելիքը սեղանին հասցնելս պիտի քարտեզով նայեի»։ Ծիծաղեցի ու ասացի․ «Հա՜, ճանապարհը շատ դատարկ էր։ Ես էլ մի թաց ուրվական եմ»։ Բարձրաձայն ծիծաղեց՝ հարցնելով, թե ինչ եմ կամենում։ Երբ գնում էր պատվիրածս Կոկան ու սենդվիչը բերելու, նայելով մեջքի հետևից կապած սպիտակ, մեծ թիթեռնիկին՝ ի խորոց սրտի անիծեցի բոլոր կանանց ու սատանային և բացելով տաբասկոյի շիշը՝ մանանեխինի կողքին, երեք կաթիլ լցրեցի բերանս։ Ոնց որ օձի թույն լիներ։ Հորս կինն ասում էր․ «Մինչև վերջ գլուխդ քաշի, թե չէ մինչև առավոտ նկուղում կմնաս», ես էլ խմում էի թուրմը, բայց գիշերը նորից թրջում էի տակս։

Պատից կախված հեռուստացույցի էկրանին տարածաշրջանի քարտեզն էր ցուցադրվում։ «Ըստ օդերևութաբանական ուսումնասիրությունների՝ տեղումները մինչև առավոտ կշարունակվեն, իսկ սելավի պատճառով կփակվեն մայրուղիներ․․․»։ Կինը, ամեն ինչ մի սկուտեղում բերելով, ասաց․ «Անո՛ւշ արեք։ Եթե էլի Կոկա ուզեք, ձայն կտաք»։ Հետո շրջվեց, գնաց, նստեց բարի դիմաց, ես էլ նորից նայեցի նրան ու հայհոյեցի։ Հորանջեց՝ հեռախոսը նորից ձեռքն առնելով։ Սենդվիչս ուտելիս նրան ոտքից գլուխ չափեցի։ Տեխասի շատ աղջիկների նման շիկահեր էր, ամրակազմ ու ընդգծված արտաքինով։ Գոգնոցի սպիտակ հանգույցների տակից մեջքը դարձել էր նուրբ ու փխրուն։

 Հեռուստահաղորդավարը հայտարարեց․ «Ուժգին փոթորկի ու հեղեղի պատճառով Ուայթ Սիթի մայրուղին Մաք Ալիսթըրից այն կողմ մինչև առավոտ փակ է մնալու․․․»։ Անձրևը չէր կտրվում, և հեղեղը հայրիկի բեռնատարը տեղից պոկել էր ու տարել-գցել ձորը։ Ռադիոն շարունակ խոսում էր Ատրպատականի հեղեղից, իսկ հորս կինը, միզոտ անկողինս անձրևի տակ գցած, նկուղի դռան հետևից բղավում էր․ «Շա՛ն լակոտ, որ մինչև առավոտ էդտեղ մնաս, կսովորես գիշերները տակդ չանել»։ Մթության մեջ լալիս էի՝ գործողություններս քարտեզագրելով, երբ հայրս վերադառնար․․․, սակայն հայրս չվերադարձավ, և մանկությունս ծվեն-ծվեն եղավ մառանների ու նկուղների խավարում, ու դեռ երկար՝ անգամ երբ դեմքիս մազեր էին աճել, ծեծ կերա՝ գիշերները տակս թրջելով։     

Ռեստորանի ապակիներից անդին հանկարծակի լուսացավ, հետո երկնքի որոտից ամենուր դղրդաց, ու քամին վզզաց․ կարծես ուզում էր ուժով բաց անել ռեստորանի դուռը։ Կինը՝ հեռախոսի էկրանից առանց գլուխն բարձրացնելու, ասաց․ «Աստվա՜ծ իմ, էսօր էս ի՞նչ է կատարվում»։ Անձրևի շփշփոցն ու հեռուստացույցի ձայնը լցրել էին ռեստորանի դատարկ տարածությունը։ Օդերևութաբանական ալիքի մեկնաբանը շարունակ հայտնում էր փոթորկի ուղղությունը։ Կինը, սուրճի մի գավաթ ու սրճեփ ձեռքին, մոտեցավ սեղանին ու հարցրեց․ «Ասացիք՝ սուրճը Դեկաֆ[1] չլինի, ճի՞շտ է»։ Գլխով արեցի, նա երկտակվեց դիմացս, և մինչ սուրճը կծածկեր գավաթի ճերմակը, արբեցա նրա վարսերի բույրից։ Բույր՝ նման կիտրոնի կեղևի հոտին։ Լավ առիթ էր․ հարցրի․ «Անարդար չէ՞, որ ձեր գործընկերն էն անկյունում քնի, դուք էլ առավոտվա եսիմ քանիսը արթուն մնաք։ Ես էլ հենց սուրճս խմեմ, կգնամ»։ Վարսերի պոչն ընկել էր շապիկի կոշտ ծաղիկների վրա, և կարելի էր հաշվել նրա շունչը։ «Ա՜հ, ի՜նչ գործընկեր։ Էսօր էն երկար գիշերներից է։ Գործընկերս ընդհանրապես չի կարողացել գալ։ Բա չե՞ք լսել։ Գետը վարարել է։ Երկու ժամ է՝ Ուայթ Սիթիից այն կողմ փակ է։ Դուք էլ երևի մինչև հեղե՞ղն եք անցել Ուայթ Սիթիով»։ Գլուխս ցավագին շարժեցի՝ ասելով, «Վա՜յ, բախտդ էս ոնց չի բերել։ Ավելի վատ՝ ամբողջ գործը մնացել է ձեր ուսերին»։ Սրտացավությունիցս ուրախացած՝ ասաց․ «Չէ՜, էսօր էդքան էլ հաճախորդ չունենք։ Դժվար թե ճանապարհին մեքենա մնացած լինի։ Ճամփան փակ է։ Դուք էլ վերջինն եք։ Հետո կարող եմ մինչև առավոտ սիրո՜ւն քնել»։ Ապակյա սրճեփը սեղանին դնելով՝ ասաց․ «Անուշ ակցենտ ունեք։ Էստեղ օտարերկրացիներ քիչ են հանդիպում։ Որտեղի՞ց եք»։ Նայեցի աչքերին․ դեղնականաչավուն էին՝ ո՛չ կանաչ, ո՛չ կապույտ։ «Իրանցի եմ։ Հաստատ չգիտեք՝ որտեղ է»։ Իրեն վատ չզգաց, որ չգիտի։ Ինչպես բոլոր օտարերկրացիները, որ չիմանալուց չեն ամաչում։ Երբ ասացի՝ Իրանն աշխարհի որ մասում է, հետաքրքրվեց և մտերմիկ ձայնով ասաց․ «Ես երեք կատու ունեմ։ Նրանց պատճառով ճամփորդության չեմ գնում։ Մինչև հիմա էլ ոտքս Տեխասից էն կողմ չեմ դրել։ Էս տեղը սիրո՞ւմ եք։ Չե՞ք կարոտում հայրենիքը»։ Պարզ էր՝ հաճույք էր ստանում հետս ասել-խոսելուց։ Ասացի․ «Ճիշտն ասած՝ չէ։ Երկար ժամանակ է, որ ոչինչ չեմ կարոտում, մանկությունից եմ ինձ ընտելացրել»։ Քիչ էր մնացել՝ աթոռը քաշեր-նստեր։ «Էս փոթորիկ-անձրևին ո՞ւր եք գնում։ Ո՞ր կողմ եք ճանապարհվում։ Ահավո՜ր վտանգավոր է»։ Ծիծաղեցի՝ աչքերս հառելով դեղնականաչավուն աչքերին․ «Ես միշտ վտանգավոր բաներ եմ փնտրում»։ Մինչ անհանգստությունը կպատեր նրա աչքերը, արմունկով այնպես խփեցի գավաթին, որ մի բան լինի։ Գավաթը շրջվեց, սուրճն էլ թափվեց։ Իրար խառնվեց՝ անմիջապես կռանալով և գոգնոցի գրպանի շորը հանելով, որպեսզի սեղանի վրայի սուրճը մաքրի։ Ճերմակ պարանոցը զուգահեռվել էր աչքերիս։ Շալը երկու ձեռքով փաթաթեցի պարանոցին ու հայհոյեցի։

Ռադիոհաղորդավարը առավոտյան ժամը տասը հայտարարեց, ապա լրահոսը սկսեց գիշերվա փոթորկով, հասավ ճանապարհների բացվելուն և Ուայթ Սիթիի ճանապարհի ռեստորանի մատուցողուհու՝ Էշլի Ջոնս անունով աղջկա կասկածելի մահվանը։ Աջ ձեռքս վերցրի ղեկի վրայից և քսելով հետևի նստարանին ճմռթված սպիտակ գոգնոցին՝ մրթմրթացի․ «Էշլի՛»։

[1] Դեկաֆ – առանց կոֆեին սուրճ։

Պարսկերենից թարգմանեց Արեգ Բագրատյանը