*
դու այն բոլոր քաղաքներն ես, որոնք փնտրեցի հնագույն քարտեզներում ու չգտա,
մարմնիս վրա սուզված կղզիների հետքերը լողում են աչքերիդ մեջ,
ու գնալուցդ հետո զգում են սառնությունը խեղդվող ծառի արմատների:
Նեղոսի դեղին ջրերով ճանապարհորդած այս ցավը ավելին է, քան հասարակ մահ կամ կտրած երակ,
շուրջս տեղակայված իրերը հոշոտում են ինձ, ասես մեջս փշատենիներ աճած լինեն,
որոնք թույլ չեն տալինս շնչել այս անիծյալ թթվածինը, որը ծայրից ծայր լցված է քեզանով.
իսկ հետո անտանելի ծեր եմ ու հոգնած՝ դրսում գոռացող ասֆալտի ձայնից խլանալու համար,
մինչ արյունքիցս քարեր են թափվում, ու գետինը երկյուղից դողում է. շուտով կքանդվեմ ու կատվի ձագեր կվազվզեն վրայովս,
մի քանի րոպե հետո կուղղեմ շորերս, կհավաքեմ սեղանը, կբացեմ քարտեզները՝
փորձելով գտնել գոյության այն մասշտաբը, որտեղ դու չես լինի,
բայց կշարունակեմ լսել քամուց շարժվող խոտի ձայնը:
դու, որ հայտնաբերեցիր իմ ներսի բոլոր կղզիները ու ամեն քարի, թփի վրա արձանագրություն թողեցիր,
իսկ ես ամաչեցի, որ սիրում եմ հետևել ինչպես է կինը առավոտյան սուրճ խմում,
որ չգիտեմ՝ ոնց երիցուկի թերթերի վրա սահող միջատը չի խելագարվում այդքան սպիտակից,
իսկ դու անփութորեն սառեցնում ես այն հողը, որտեղից կարող էի ծնվել սովորական մոլախոտի պես,
մինչ շարունակում եմ կրկնել, որ ավելի շատ սիրելու դեպքում կմեռնեի սպասումի հևքից,
իսկ այսպես նման եմ հոսող ձյան, որն ամենաթույլ ցնցման ժամանակ ասֆլատին կփռվի
գոնե տարբեր լեզուներով խոսեինք ու կկարողանայի շրջանցել գրքի այն էջերը, որոնք քո մասին են,
այսպես ինձ քաղաք եմ զգում, որտեղ անձրևանոցով կանայք չեն շտապում աշխատանքի
չնայած շարունակ ինչ-որ տեղ եմ փախչում՝
քստքստացնելով մտնում գրադարան, շրջանցում դասերը, խոսում Եգիպտոսի մասին:
ուզում եմ ճիշտ բառեր գտնել, բայց քեզ չունենալու բեռնվածքից իմ մարմինը ճզմվում է,
մինչ հայրիկը մտնում է սենյակ, սեղմում ձեռքս ու արագորեն հեռանում,
հետո վախենում եմ, որ էս կյանքը ապրելու համար անտանելի
հոգնած եմ
հոգնած ես
*
մահվան մասին միտքը ասես քրտնած նավաստի լինի, ում ներկայությունը միշտ զգում եմ,
մանավանդ, որ բոլոր նավերը երազում են ձուկ լինելու մասին, որպեսզի իրենց թեփուկներին կանգնի ջրի փոշին,
դու պարտված հնդկացի ես, ով ջրասույզ է լինում իմ մարմնի մեջ,
իսկ ես զառիթափին աճած տուն եմ, որտեղ միայն քեզ համար սպիտակ անկողին կա,
և կարևոր չէ, որ չղջիկները գլորվում են մեր արյան մեջ և շնչահեղձ լինում,
կամ ինչ թովչանքով են կեղտաջրի վրա լողում տերևները.
տախտակամածին հենված կնոջ վերնաշապիկի թաց մոխրագույնը ասես դու լինես,
և գնալուցդ հետո ինձ դուր է գալիս երիցուկի թերթերի համը,
շարունակ քո մասին եմ խոսում, ոնց որ օվկիանոսը՝ իր ափին թպրտացող տաք ավազի,
քսանում ավելի շատ եմ զգում գուաշների հոտը, ձեռքերս ասես ձյան վրա դրված քարեր լինեն,
ու այս կործանման մեջ զզվանքի ոչ մի կաթիլ չկա. ես խորը, ներդաշնակ փակվում եմ տառպանքի մեջ, ասես պիջակդ հագած լինեմ,
շարունակ զգում եմ, որ պետք է ինչ-որ տեղ վերադառնալ, ուզում եմ հողի մեջ ձկների մի ամբողջ վտառ ցանել, թքել օվկիանոսի մեջ, ու ոտքերս վառում է այն ձյութը, որը թափվում էր լեռան վրայից,
ինձ անօգնական ու անպետք եմ զգում. էլի չեմ կարողանում կոճկել վերնաշակիս կոճակները,
ուշանում եմ դասերից, գրադարանում իմ աթոռին ծեր կին էր նստել՝ մի պահ մտածեցի մայրդ է, հետո էլի սկսեցի խաղալ կրակայրիչի հետ,
քո ափին հանգրվանած ցեղերը ուտում եմ դեղին, մանր ծաղիկները, որոնք ես էի աճեցեցրել,
ու տանդ ամենամութ անկյունում կանգնած սպասում եմ երկրաշարժի, անգամ որոշել եմ, որ քարի հարվածից եմ ուզում մանրանալ
սովորեցրու ինձ՝ ինչպես քայլել էս լանդշաֆտի վրայով, երբ երկնաքարերի հարվածներից ձեռքերս ծակվել են,
ու այս սերը կնոջ անարգված հեծկլտոց չէ, երբ իմ մարմին թափանցած էլեկտրոդները դադարել են տաքացնել ինձ,
հանկարծ չմեռնեմ, այս խալու տակ գլորվող մարդիկ արյունահոսում են,
քեզ լքելուց զգում էի՝ ուր որ ձեռքերս կընկնեն գետնին ու ջրափոս կդառնան, որի վրայով քայլելիս հնարավոր է փոքրիկ աղջիկը սայթակի,
երբ երջանիկ լինելու համար միայն պետք է հետևել՝ ինչպես են ծղրիդները թաքնվում տերևի տակ
*
ես զգացի, որ կրծքավանդակումս անգույն ձկներ սկսեցին լողալ, իսկ դու շշուկով լվանում էիր ձեռքերդ, ու միայն ջրի տատանումն էր կայուն ու լսելի, ինչպես ողնաշարիս ցավը, որը գնալուցդ հետո սրվել է
վախենում եմ կիսատ մնալ՝ ինչպես քամու պորտին հանգրվանած սիսեռի փոքրիկ սերմը և հարմարվելով ցավին՝ ծիլ տալ բորորովին այլ հողագնդի վրա,
գոնե կարողայի խիզախել ու հայրիկին պատմել այս դեղին մաղձի մասին, որն ինձ սահուն կերպով գլորվում է ժայռից, ուր հասնելու համար ուղիղ երկու տասնամյակ քերծում ենք մեր մեջ եղած արյունը,
և առանց քեզ ինձ դիակներ տեղափոխող մեքենա եմ զգում, կին՝ ով ամեն քայլափոխին հղիանում է ու վիժում, վիժում է ու նորից հղիանում,
էսօր դասից տուն գալուց փորձեցի կրակայրիչով վառել ծառի ձյունոտ ճյուղը ու հոտից ենթադրեցի, որ տանջում եմ քեզ
գոնե էնքան ողջ լինեիք, դու՝ պատմեիր կնոջ մասին, ով առավոտյան նախաճաշ է եփում, ես ամաչեի, որ բառերը՝ ասես սև ու մազոտ հետքեր աճել են վրաս ու էս սերը տանը մոռացված շարֆիս պես անընդհատ հիշեցնում է, որ դրսում սաստիկ ցուրտ է, իսկ ես տանել չեմ կարողանում ուրցով թեյի համը
ավելի խոցելի, քան ձյան մակերեսին լողացող սիգարետը ու անցավ՝ դեմքիդ լցված լուսնի հետքերի նման. ես պառկում եմ խալու վրա, ու տեսնում, որ քեզանից մնացած իրերը օվկիանոսի ափին չորացող քարերի պես վիրավորված են, ու թվում է՝ շուտով կհոշոտեն ինձ
ուզում եմ միջնամատով շոյել տառապանքի պարանոցը ու լարումը ճոճվում է մարմնիս վրա՝ կապույտից մի քայլ էն կողմ անցած ճայի նման լափում դատարկությունը ու շարունակում գոռալ ողնաշարիս ցավից,
անընդհատ փշրվելու կարիք եմ զգում, մատներիցս օրերով արյուն է գալիս, իմ ընդերքում օգտակար հանոծոներ չկան, ես վառված հող եմ, ուր լսելի է մրջյունների ոտնաձայները
փորձում եմ թողնել վատ սովորությունները, օրերով սենյակից դուրս չեմ գալիս, թվում է՝ գրադարանից դեղին վերնաշապիկդ է կախված, որը միայն ինձ հետ հանդիպելիս էիր հագնում
այս փողոցը, տները, օդի հոտ, մետրոյում լցված մարդկանց հայացքները, տեքստը, գրքերը ջանում եմ սառեցնել ինձ ու վերածել բաց վերքի, որի վրայով հաճույքով վազում ես, իսկ ես զզվում եմ ոտքերիս տակ երկարող ասֆալտից
չգիտեմ ինչպես ինձանից քամել այս անիծյալ լարումը, պարզվեց բոլորովին էլ պինդ քար չեմ, ու մեջս լցված ջուրը մի քանի վայրկյան հետո կքայքայի մարմինս,
ներսս ծայրեծայր փսլնքոտ կատուներով է լցված, ուզում եմ սիրել նրանց, կացարան ու կեր տալ, նրանց մեջ մսխել իմ կրոնական պատկերացումները, հետո վախենում եմ, որ մեջս եղած հողը հոսում է, իսկ ես մասամբ մեռած եմ նրանց լացին դիմակայելու համար
հանդուրժել այս սերը, ինչպես ցողունն է հանդուրժում ծաղաթերթերի նրբությունը ու խելահեղ հանգստությունը օվկիանոսում վառվող նավերի, շանս չեն տալիս մոռանալու քեզանից մնացած խունացած երիցուկի թերթերը
ես անդունդներ չեմ փորում վաղը ինձ այնտեղ թաղելու համար, ու իմ խեցին ամբողջապես քո մաշկից է կարված, իսկ ժամանակը հնոտիներով հնդկացի է, որը ավելի ու ավելի խորն է ներծծում է քեզ իմ մեջ,
ես անդառնալիորեն փափագում եմ, որ լքես ինձ, իջեցնես անծանոթ փողոցում, թողնես վերնաշապիկիդ մեջ, մաքրես ծաղիկների թերթերի փոշին, փորձես համբուրել պատերի մեջ վազվզող հոսանքները
ու գնաս ինչ-որ տեղ, ուր քամին անհեթեթ արագությամբ քամում է ջահելությունդ, դու հոգնած փակում ես պատուհանը, միացնում ռադիոն, համբուրում հիվանդ մորդ, թեյ խմում ու երևի մտածում երկրի ու արեգակի բարդ հարաբերությունների մասին
գրողը տանի, միայն թե գնա,
հեռու, շատ հեռու այստեղից, ինձանից
դու այն բոլոր քաղաքներն ես, որոնք փնտրեցի հնագույն քարտեզներում ու չգտա,
մարմնիս վրա սուզված կղզիների հետքերը լողում են աչքերիդ մեջ,
ու գնալուցդ հետո զգում են սառնությունը խեղդվող ծառի արմատների:
Նեղոսի դեղին ջրերով ճանապարհորդած այս ցավը ավելին է, քան հասարակ մահ կամ կտրած երակ,
շուրջս տեղակայված իրերը հոշոտում են ինձ, ասես մեջս փշատենիներ աճած լինեն,
որոնք թույլ չեն տալինս շնչել այս անիծյալ թթվածինը, որը ծայրից ծայր լցված է քեզանով.
իսկ հետո անտանելի ծեր եմ ու հոգնած՝ դրսում գոռացող ասֆալտի ձայնից խլանալու համար,
մինչ արյունքիցս քարեր են թափվում, ու գետինը երկյուղից դողում է. շուտով կքանդվեմ ու կատվի ձագեր կվազվզեն վրայովս,
մի քանի րոպե հետո կուղղեմ շորերս, կհավաքեմ սեղանը, կբացեմ քարտեզները՝
փորձելով գտնել գոյության այն մասշտաբը, որտեղ դու չես լինի,
բայց կշարունակեմ լսել քամուց շարժվող խոտի ձայնը:
դու, որ հայտնաբերեցիր իմ ներսի բոլոր կղզիները ու ամեն քարի, թփի վրա արձանագրություն թողեցիր,
իսկ ես ամաչեցի, որ սիրում եմ հետևել ինչպես է կինը առավոտյան սուրճ խմում,
որ չգիտեմ՝ ոնց երիցուկի թերթերի վրա սահող միջատը չի խելագարվում այդքան սպիտակից,
իսկ դու անփութորեն սառեցնում ես այն հողը, որտեղից կարող էի ծնվել սովորական մոլախոտի պես,
մինչ շարունակում եմ կրկնել, որ ավելի շատ սիրելու դեպքում կմեռնեի սպասումի հևքից,
իսկ այսպես նման եմ հոսող ձյան, որն ամենաթույլ ցնցման ժամանակ ասֆլատին կփռվի
գոնե տարբեր լեզուներով խոսեինք ու կկարողանայի շրջանցել գրքի այն էջերը, որոնք քո մասին են,
այսպես ինձ քաղաք եմ զգում, որտեղ անձրևանոցով կանայք չեն շտապում աշխատանքի
չնայած շարունակ ինչ-որ տեղ եմ փախչում՝
քստքստացնելով մտնում գրադարան, շրջանցում դասերը, խոսում Եգիպտոսի մասին:
ուզում եմ ճիշտ բառեր գտնել, բայց քեզ չունենալու բեռնվածքից իմ մարմինը ճզմվում է,
մինչ հայրիկը մտնում է սենյակ, սեղմում ձեռքս ու արագորեն հեռանում,
հետո վախենում եմ, որ էս կյանքը ապրելու համար անտանելի
հոգնած եմ
հոգնած ես
*
մահվան մասին միտքը ասես քրտնած նավաստի լինի, ում ներկայությունը միշտ զգում եմ,
մանավանդ, որ բոլոր նավերը երազում են ձուկ լինելու մասին, որպեսզի իրենց թեփուկներին կանգնի ջրի փոշին,
դու պարտված հնդկացի ես, ով ջրասույզ է լինում իմ մարմնի մեջ,
իսկ ես զառիթափին աճած տուն եմ, որտեղ միայն քեզ համար սպիտակ անկողին կա,
և կարևոր չէ, որ չղջիկները գլորվում են մեր արյան մեջ և շնչահեղձ լինում,
կամ ինչ թովչանքով են կեղտաջրի վրա լողում տերևները.
տախտակամածին հենված կնոջ վերնաշապիկի թաց մոխրագույնը ասես դու լինես,
և գնալուցդ հետո ինձ դուր է գալիս երիցուկի թերթերի համը,
շարունակ քո մասին եմ խոսում, ոնց որ օվկիանոսը՝ իր ափին թպրտացող տաք ավազի,
քսանում ավելի շատ եմ զգում գուաշների հոտը, ձեռքերս ասես ձյան վրա դրված քարեր լինեն,
ու այս կործանման մեջ զզվանքի ոչ մի կաթիլ չկա. ես խորը, ներդաշնակ փակվում եմ տառպանքի մեջ, ասես պիջակդ հագած լինեմ,
շարունակ զգում եմ, որ պետք է ինչ-որ տեղ վերադառնալ, ուզում եմ հողի մեջ ձկների մի ամբողջ վտառ ցանել, թքել օվկիանոսի մեջ, ու ոտքերս վառում է այն ձյութը, որը թափվում էր լեռան վրայից,
ինձ անօգնական ու անպետք եմ զգում. էլի չեմ կարողանում կոճկել վերնաշակիս կոճակները,
ուշանում եմ դասերից, գրադարանում իմ աթոռին ծեր կին էր նստել՝ մի պահ մտածեցի մայրդ է, հետո էլի սկսեցի խաղալ կրակայրիչի հետ,
քո ափին հանգրվանած ցեղերը ուտում եմ դեղին, մանր ծաղիկները, որոնք ես էի աճեցեցրել,
ու տանդ ամենամութ անկյունում կանգնած սպասում եմ երկրաշարժի, անգամ որոշել եմ, որ քարի հարվածից եմ ուզում մանրանալ
սովորեցրու ինձ՝ ինչպես քայլել էս լանդշաֆտի վրայով, երբ երկնաքարերի հարվածներից ձեռքերս ծակվել են,
ու այս սերը կնոջ անարգված հեծկլտոց չէ, երբ իմ մարմին թափանցած էլեկտրոդները դադարել են տաքացնել ինձ,
հանկարծ չմեռնեմ, այս խալու տակ գլորվող մարդիկ արյունահոսում են,
քեզ լքելուց զգում էի՝ ուր որ ձեռքերս կընկնեն գետնին ու ջրափոս կդառնան, որի վրայով քայլելիս հնարավոր է փոքրիկ աղջիկը սայթակի,
երբ երջանիկ լինելու համար միայն պետք է հետևել՝ ինչպես են ծղրիդները թաքնվում տերևի տակ
*
ես զգացի, որ կրծքավանդակումս անգույն ձկներ սկսեցին լողալ, իսկ դու շշուկով լվանում էիր ձեռքերդ, ու միայն ջրի տատանումն էր կայուն ու լսելի, ինչպես ողնաշարիս ցավը, որը գնալուցդ հետո սրվել է
վախենում եմ կիսատ մնալ՝ ինչպես քամու պորտին հանգրվանած սիսեռի փոքրիկ սերմը և հարմարվելով ցավին՝ ծիլ տալ բորորովին այլ հողագնդի վրա,
գոնե կարողայի խիզախել ու հայրիկին պատմել այս դեղին մաղձի մասին, որն ինձ սահուն կերպով գլորվում է ժայռից, ուր հասնելու համար ուղիղ երկու տասնամյակ քերծում ենք մեր մեջ եղած արյունը,
և առանց քեզ ինձ դիակներ տեղափոխող մեքենա եմ զգում, կին՝ ով ամեն քայլափոխին հղիանում է ու վիժում, վիժում է ու նորից հղիանում,
էսօր դասից տուն գալուց փորձեցի կրակայրիչով վառել ծառի ձյունոտ ճյուղը ու հոտից ենթադրեցի, որ տանջում եմ քեզ
գոնե էնքան ողջ լինեիք, դու՝ պատմեիր կնոջ մասին, ով առավոտյան նախաճաշ է եփում, ես ամաչեի, որ բառերը՝ ասես սև ու մազոտ հետքեր աճել են վրաս ու էս սերը տանը մոռացված շարֆիս պես անընդհատ հիշեցնում է, որ դրսում սաստիկ ցուրտ է, իսկ ես տանել չեմ կարողանում ուրցով թեյի համը
ավելի խոցելի, քան ձյան մակերեսին լողացող սիգարետը ու անցավ՝ դեմքիդ լցված լուսնի հետքերի նման. ես պառկում եմ խալու վրա, ու տեսնում, որ քեզանից մնացած իրերը օվկիանոսի ափին չորացող քարերի պես վիրավորված են, ու թվում է՝ շուտով կհոշոտեն ինձ
ուզում եմ միջնամատով շոյել տառապանքի պարանոցը ու լարումը ճոճվում է մարմնիս վրա՝ կապույտից մի քայլ էն կողմ անցած ճայի նման լափում դատարկությունը ու շարունակում գոռալ ողնաշարիս ցավից,
անընդհատ փշրվելու կարիք եմ զգում, մատներիցս օրերով արյուն է գալիս, իմ ընդերքում օգտակար հանոծոներ չկան, ես վառված հող եմ, ուր լսելի է մրջյունների ոտնաձայները
փորձում եմ թողնել վատ սովորությունները, օրերով սենյակից դուրս չեմ գալիս, թվում է՝ գրադարանից դեղին վերնաշապիկդ է կախված, որը միայն ինձ հետ հանդիպելիս էիր հագնում
այս փողոցը, տները, օդի հոտ, մետրոյում լցված մարդկանց հայացքները, տեքստը, գրքերը ջանում եմ սառեցնել ինձ ու վերածել բաց վերքի, որի վրայով հաճույքով վազում ես, իսկ ես զզվում եմ ոտքերիս տակ երկարող ասֆալտից
չգիտեմ ինչպես ինձանից քամել այս անիծյալ լարումը, պարզվեց բոլորովին էլ պինդ քար չեմ, ու մեջս լցված ջուրը մի քանի վայրկյան հետո կքայքայի մարմինս,
ներսս ծայրեծայր փսլնքոտ կատուներով է լցված, ուզում եմ սիրել նրանց, կացարան ու կեր տալ, նրանց մեջ մսխել իմ կրոնական պատկերացումները, հետո վախենում եմ, որ մեջս եղած հողը հոսում է, իսկ ես մասամբ մեռած եմ նրանց լացին դիմակայելու համար
հանդուրժել այս սերը, ինչպես ցողունն է հանդուրժում ծաղաթերթերի նրբությունը ու խելահեղ հանգստությունը օվկիանոսում վառվող նավերի, շանս չեն տալիս մոռանալու քեզանից մնացած խունացած երիցուկի թերթերը
ես անդունդներ չեմ փորում վաղը ինձ այնտեղ թաղելու համար, ու իմ խեցին ամբողջապես քո մաշկից է կարված, իսկ ժամանակը հնոտիներով հնդկացի է, որը ավելի ու ավելի խորն է ներծծում է քեզ իմ մեջ,
ես անդառնալիորեն փափագում եմ, որ լքես ինձ, իջեցնես անծանոթ փողոցում, թողնես վերնաշապիկիդ մեջ, մաքրես ծաղիկների թերթերի փոշին, փորձես համբուրել պատերի մեջ վազվզող հոսանքները
ու գնաս ինչ-որ տեղ, ուր քամին անհեթեթ արագությամբ քամում է ջահելությունդ, դու հոգնած փակում ես պատուհանը, միացնում ռադիոն, համբուրում հիվանդ մորդ, թեյ խմում ու երևի մտածում երկրի ու արեգակի բարդ հարաբերությունների մասին
գրողը տանի, միայն թե գնա,
հեռու, շատ հեռու այստեղից, ինձանից
- Hits: 7786