Երջանկությանը 
Քեզ կարոտելը սովորություն էր…
Հետո եկավ գիշերը,
որ ծանրացավ մարմնիս
բոլոր գաղտնարաններում.
գիշերը հազարաձեռք էր:
Քեզ սպասելը սովորություն էր,
քեզ փնտրելն էլ՝
գրքերի գրպաններում,
ոտնաձայների քաղաքում.
իսկ դու անձայն ես մոտենում,
քեզ մեղքի հոտոտելիքով է միայն
զգալ կարելի:
Ժամանակի անիմաստ կորուստ է
քեզ ատամներով, շուրթերով,
բոլոր մարմնամասերով
պահելը.
գնացքները մեկնում են
երկու րոպեն մեկ,
կայարանները լիքն են չսպասողներով,
չլացողներով, չմայրացողներով
ու անթիվ չ-երով,
ու դու էլ ես սովորական,
հեռացողների մեջ:
Քաղաքը, որտեղ դու չկաս,
պիտի այրվի…
***
Կամուսնանայի՞ր ինձ հետ,
թե իմանայիր,
որ ծառերից կախված գիշերներն
ավելի արագ կծերանան այդուհետև,
կամուսնանայի՞ր ինձ հետ,
ով ետևում է թողել
առանց քեզ անցած մի անապատ
(ծարավ եմ, բացիր դուռը,
թող քաղաքը լցվի իմ մեջ):
Ետևիցս կգայի՞ր
խուլ ու համր ու կույր ձևանալով,
անանուն մարդկանց
անանուն ձայների միջով
ետևիցս կգայի՞ր:
Ու չէի՞ր տխրի, եթե
սպասված խնջույքի փոխարեն
ծակ տաշտակը դնեի քո առաջ
ու ասեի՝ հեքիաթ հորինիր
օտար ծովերում լող տվող
ձկների մասին,
ու անհետանայի՝
առաջիկա քսանհինգ տարում
քեզ այդ հեքիաթի հետ թողնելով:
Մի քնիր,
միայն թե մի քնիր,
թե չէ լույսը շուտ կբացվի,
ու կանհետանանք
արևի առաջին շողերի հետ...
***
Դու կլինես վերջին տողն իմ չապրված,
մի կյանք ձգվող տողը,
որ չեմ համարձակվի բառավորել
ու շշնջալ թղթի վրա:
Չես փնտրել ինձ, բայց գտել ես,
չես ասել, բայց հնչել եմ…
Ու երանի չփնտրողներին,
հարության չսպասողներին
ու չմանկացողներին նաև,
որովհետև չեն ծերանալու:
Որովհետև մենակ էի ես,
ու դու չեկար,
որովհետև ցուրտ էր մարմինս,
ու գարունը թաց արևի պես
մաղեց գլխիս,
որովհետև տուն չէր տունը,
կառքը դդում չէր անգամ,
ու ասեղը քնաբեր չէր դառնում
վարագույրով փաթաթված
արքայադստեր համար,
քանի անգամ էլ ծակեր:
Անվերջ հեռացող շրջադարձի մոտ
սպասող իմ փրկություն,
ես ուշանում եմ ամեն անգամ,
որ մի օր գժվես ու
անհետանաս:
Ես վախենում եմ, որ դու
մի օր կանհետանաս:
Երանի չփրկվողներին,
որովհետև փրկված են ուրեմն…
Քեզ կարոտելը սովորություն էր…
Հետո եկավ գիշերը,
որ ծանրացավ մարմնիս
բոլոր գաղտնարաններում.
գիշերը հազարաձեռք էր:
Քեզ սպասելը սովորություն էր,
քեզ փնտրելն էլ՝
գրքերի գրպաններում,
ոտնաձայների քաղաքում.
իսկ դու անձայն ես մոտենում,
քեզ մեղքի հոտոտելիքով է միայն
զգալ կարելի:
Ժամանակի անիմաստ կորուստ է
քեզ ատամներով, շուրթերով,
բոլոր մարմնամասերով
պահելը.
գնացքները մեկնում են
երկու րոպեն մեկ,
կայարանները լիքն են չսպասողներով,
չլացողներով, չմայրացողներով
ու անթիվ չ-երով,
ու դու էլ ես սովորական,
հեռացողների մեջ:
Քաղաքը, որտեղ դու չկաս,
պիտի այրվի…
***
Կամուսնանայի՞ր ինձ հետ,
թե իմանայիր,
որ ծառերից կախված գիշերներն
ավելի արագ կծերանան այդուհետև,
կամուսնանայի՞ր ինձ հետ,
ով ետևում է թողել
առանց քեզ անցած մի անապատ
(ծարավ եմ, բացիր դուռը,
թող քաղաքը լցվի իմ մեջ):
Ետևիցս կգայի՞ր
խուլ ու համր ու կույր ձևանալով,
անանուն մարդկանց
անանուն ձայների միջով
ետևիցս կգայի՞ր:
Ու չէի՞ր տխրի, եթե
սպասված խնջույքի փոխարեն
ծակ տաշտակը դնեի քո առաջ
ու ասեի՝ հեքիաթ հորինիր
օտար ծովերում լող տվող
ձկների մասին,
ու անհետանայի՝
առաջիկա քսանհինգ տարում
քեզ այդ հեքիաթի հետ թողնելով:
Մի քնիր,
միայն թե մի քնիր,
թե չէ լույսը շուտ կբացվի,
ու կանհետանանք
արևի առաջին շողերի հետ...
***
Դու կլինես վերջին տողն իմ չապրված,
մի կյանք ձգվող տողը,
որ չեմ համարձակվի բառավորել
ու շշնջալ թղթի վրա:
Չես փնտրել ինձ, բայց գտել ես,
չես ասել, բայց հնչել եմ…
Ու երանի չփնտրողներին,
հարության չսպասողներին
ու չմանկացողներին նաև,
որովհետև չեն ծերանալու:
Որովհետև մենակ էի ես,
ու դու չեկար,
որովհետև ցուրտ էր մարմինս,
ու գարունը թաց արևի պես
մաղեց գլխիս,
որովհետև տուն չէր տունը,
կառքը դդում չէր անգամ,
ու ասեղը քնաբեր չէր դառնում
վարագույրով փաթաթված
արքայադստեր համար,
քանի անգամ էլ ծակեր:
Անվերջ հեռացող շրջադարձի մոտ
սպասող իմ փրկություն,
ես ուշանում եմ ամեն անգամ,
որ մի օր գժվես ու
անհետանաս:
Ես վախենում եմ, որ դու
մի օր կանհետանաս:
Երանի չփրկվողներին,
որովհետև փրկված են ուրեմն…
- Hits: 6338