Կադիսից մինչև Ջիբլարթար

Լիմոններով է պատած իմ ուղին,

Ծանոթ է հովտին

Հառաչանքը իմ:

Օ, աղջիկ, աղջիկ,

Ինչ լի է Մալագան նավերով փոքրիկ:

Սովորիր թաքնվելու արվեստը սովորիր ավելին քան ես

Սովորիր-փոխել քառորդը մարմնիդ

փոխել անձնագիրդ

փոխել դեմքդ

Սովորիր-փոքրիկ մատնություն անել (ամենօրյա կեղտոտ փրկություն)

արցունքները թափվում են ողնաշարիս

ու մեխի պես խրվում երակներիս մեջ,

ինքնասպանությունը ճմրթված ձեռագրով

փաթաթում է ինձ սպիտակ սավանի մեջ

ու կախում ամենաժանգոտ պարանից,

իմ մեջ չորացնում են մարդուն…

Բացեցի աչքերս: Աղջիկը չկար: Ես տեսա նրան: Ամբողջ մարմնով սարսռացի: Նա կատարյալ էր:

Ու խոնարհվեցի շատ դանդաղ, խորը ու կոր:

սպիտակ վերնաշապիկով,

դու բակի ավազակույտերի մեջ թռչկոտող աղջնակն էիր

ու գիժը, որին զսպաշապիկը այնքան լավ սազեց