քանզի հավիտյան քեզ եմ տվել

արքայությունը,՝

և զորությունը,

և փառքը

պատասխանատվությունից

խուսափելու համար

ամեն

Պապս գրկել է ինձ

ու զգացել ծանրությունը շաղգամի,

ու մինչ մենք դրսում

բանակցում էինք սև արագիլի հետ,

տարիներ են անցել խրճիթում քարե,

ու քարը դանդաղ փայտ է դարձել,

որ կայրվի մի օր պատահական հրդեհից:

Իմ ժամանակը հոսում է դեպի քեզ,

քո մեջ անհետանում:

Իմ ունեցվածքը հենց այն է, ինչ դու

վերցնում ես ինձանից:

Եվ ես վերջ չունեմ:

Եվ չունեմ սկիզբ

քո ափերի մեջ:

Առաջին անգամ նա ժպտաց մարտի 1-ին,

ըստ պատմաբանների, զորամասում սեղմել էին նրա ձեռքը,

հետո խփել ուսին՝ հիմա կամ երբեք,

նախկին դասղեկը պատմում է՝ աչքերում

խավար կար, նստույմ էր աղջիկներից հեռու...