Պատրիկ Մալաքյան. «Մայրիկը» նաև իմ պատմությունն է
Ապրիլի 2-5-ը Երևանում կանցկացվեն ֆրանսահայ հայտնի ռեժիսոր Անրի Վերնոյին նվիրված օրեր: Այս առիթով Հայաստանում է Վերնոյի որդին՝ Պատրիկ Մալաքյանը, ով այսօր Երևանի պետական կամերային թատրոնում ներկա է գտնվել Վերնոյի «Մայրիկ» վերահրատարակված գրքի շնորհանդեսին:
Ռեժիսոր Պատրիկ Մալաքյանի մենախոսությունն ու հանդիսատեսի հարցերի պատասխանները ներկայացնում ենք որպես հանրային հարցազրույց:
«Մայրիկը»
- Սա սիրո պատմություն է, ընտանեկան պատմություն, որը գիրք է դարձել: Հենց այս գրքի շնորհիվ է, որ աշխարհում շատ տարբեր հայկական համայնքներ գտան իրար: Ամեն ինչ սկսվեց մի հեռուստահաղորդումից, որտեղ հայրս մի պատմություն պիտի պատմեր իր կյանքից: Ընդամենը քսան րոպեանոց հաղորդման ընթացքում նա պատմում էր իր մոր, երկու մորաքույրների և հոր հանդեպ տածած սիրո մասին: Հաղորդման հեռարձակումից մեկ շաբաթ անց հեռուստատեսությունից զանգահարեցին ու ասացին, որ հեռուստադիտողների կողմից հորս ուղղված բազմաթիվ նամակներ կան և դրանք փոխանցելու համար հարկավոր կլինի մի բեռնատար: Հեռուստատեսություն եկած զանգերից իմացանք նաև, որ հաղորդումից հետո շատերը զանգել էին իրենց մայրերին ու ասել, որ սիրում են նրանց:
Այս եթերից հետո նա գրեց «Մայրիկը»: Սցենարը բաղկացած էր երեք մասից: Առաջին մասն ամբողջովին նվիրված էր Հայոց ցեղասպանությանը, երկրորդը՝ Մարսելին, իսկ երրորդը՝ պարադի փողոցին: Հանգամանքների բերումով առաջին մասը երբեք լույս չտեսավ, բայց «Մայրիկը» իրականություն դարձավ այնպես, որ տարածվեց նաև հայ համայնքի սահմաններից դուրս:
Առաջին հանդիսատես
- Հորս ֆիլմերի առաջին հանդիսատեսը եղել է տատիկս: Պատճառը քննադատելու ցանկությունը չէր. մայրերը երբեք չեն քննադատում իրենց որդիներին. սա առավելություն է, որը մենք՝ հայերս, կրում ենք մեր մեջ (ժպտում է):
«Մայրիկը» ցույց է տալիս այն հարգանքը, որ տածում ենք մեր մայրերի հանդեպ: Համոզված եմ՝ հայրս շատ կցանկանար, որ իր մայրը լիներ այս ֆիլմի առաջին հանդիսատեսը:
«Մայրիկը» նաև իմ պատմությունն է
- Հայրս հրաշալի պատմող էր: Ինչպես բոլոր պատմողները, նա նույնպես վերցնում էր պատմություններ ոչ միայն իր, այլև իրեն շրջապատող մարդկանց կյանքից: Հայրս, իհարկե, սնվել է իր սեփական պատմություններից, հետո՝ մյուսների:
«Մայրիկ» ֆիլմում կան բազմաթիվ դրվագներ, որոնք վերաբերում են իմ կյանքին, բայց կան նաև պատմություններ, որոնք նա երևի թե լսել է: Քանի որ Մարսելի ամբողջ հայկական համայնքը անցնում էր մեր վերնաշապիկների կրպակի մոտով, շատ պատմություններ էինք լսում:
Երբ առաջին անգամ կարդացի «Մայրիկը»
- Հենց առաջին իսկ նախադասությունից արցունքների մեջ էի, երբ կարդում էի այն մասին, որ մայրը մահանալու է: Պատմում է իր մոր, իմ տատիկի մասին, որին ճանաչել եմ մինչև տասնութ տարեկան դառնալս: Գիրքն ինձ լցնում է բազմաթիվ հույզերով: Երբեմն փորձում եմ իմ սուբյեկտիվ մոտեցումից, զգացմունքներից ձերբազատվել, կողքից հայացք նետել, բայց դժվար է, որովհետև կան դրվագներ, որոնք ապրել եմ ինքս:
Հայրս ինձ չի պատկանում
- Գիտեմ, որ հայրս ձեզ է պատկանում: Կարոտում եմ նրան, բայց զայրանում եմ, որ ինձ այդպես էլ հայերեն չսովորեցրեց: Տատս հրաշալի խոսում էր հայերեն և ֆրանսերեն:Հայերեն էր խոսում հորս հետ, բայց որպեսզի ես և քույրս ավելի հեշտ ներգրավվեինք ֆրանսիական հասարակություն, մեզ հայերեն չէին սովորեցնում:
Հիսունմեկ տարեկանում դժվար է հայերեն սովորել, բայց կփորձեմ: Կարծում եմ՝ ամենակարևորը ոչ թե լեզուն ու անունն է, այլ սիրտը:
Աննա Կարապետյան
- Created on .
- Hits: 2868