20-րդ դարի ֆրանսիական հասարակությունը չի սիրում ժամանակակից արվեստը, որովհետև վերջինս չի դադարում կրկնել` ստիպելով ընդունել, որ ինքը հենց 20-րդ դարից է

Հաճախ եմ մտածել, թե որքան հետաքրքիր ամսագրային հոդված կարող էր գրել որևէ հեղինակ, ով ցանկանար, այսինքն՝ կարողանար, քայլ առ քայլ մանրամասնել այն գործընթացները, որոնցով նրա ստեղծագործություններից որևէ մեկը հասել է վերջնակետին: Ապշում եմ, որ նման հոդված երբեք չի ներկայացվել աշխարհին, սակայն հավանաբար այս բացթողման պատճառն ավելի շուտ հեղինակային սնափառությունն է, քան որևէ այլ բան:

Գրական ու բանահյուսական տեքստերի վերլուծության ավելի ճշգրիտ մեթոդների անհրաժեշտությունը նպաստեց գրականագիտության ու բանա­գիտութ­յան առանձ­նաց­մանը, իսկ նոր մեթոդները, մասնավարապես կառուցվածքա­բա­նականը, բանագիտա­կան ուսում­նասիրութ­յունները մոտեցրին լեզվաբանությանը:

«Գրականագիտության մեթոդաբանության հարցերը արդի փուլում: Պոստմոդեռնիզմ: 20 տարի անց» միջազգային գիտաժողովի նյութերից (2013թ. փետրվարի 8-10, Ծաղկաձոր)

«Գրականագիտության մեթոդաբանության հարցերը արդի փուլում: Պոստմոդեռնիզմ: 20 տարի անց» միջազգային գիտաժողովի նյութերից (2013թ. փետրվարի 8-10, Ծաղկաձոր)

Քրիստինե Մարգարյան, «Գրականագիտության մեթոդաբանության հարցերը արդի փուլում: Պոստմոդեռնիզմ: 20 տարի անց» միջազգային գիտաժողովի նյութերից (2013թ. փետրվարի 8-10, Ծաղկաձոր)

Ալվարդ Սեմիրջյան-Բեքմեզյան, «Գրականագիտության մեթոդաբանության հարցերը արդի փուլում: Պոստմոդեռնիզմ: 20 տարի անց» միջազգային գիտաժողովի նյութերից (2013թ. փետրվարի 8-10, Ծաղկաձոր)

Նոր սերնդին շատ են նախատում ավանդներից հեռանալու համար: Ի՞նչ է հասկանում այս սերունդը ավանդական ասելով. այն ամենը` լավը (միայն լավը), ինչ ստեղծել են մեր նախնիները: Բանավեճն առավել լուրջ տեսք կընդուներ, եթե քննարկման նյութ դառնար այն հարցը, թե նորերն ինչպես են շարունակում ավանդները, այսինքն` մեր նախնիների ստեղծածի մեջ ինչն են համարում գնահատելի: Նկատի պետք է ունենալ, որ գնահատելիս նրանք ելնում են մեր ժամանակաշրջանի պահանջներից, զարգացածության մակարդակից, գիտելիքների սահմաններից, աշխարհայացքից. այդ ամենը նրանց մոտ դարձել է դասագրքային կանոն, համոզմունք: Դա նրանց օգնում է 20-րդ դարը տարբերել մնացած դարերից:

Խուլ ու վիրավոր հայրը սակայն հորդոր մը ունի որդիին` ժամանակի քայքայումին մեջ բռնված: Հոր խոսքը տարօրինակ բան մըն է և նման է պատգամի մը. «Երբեք չմեռնես…» կըսե հայրը մահվան անկողնին մեջ (էջ 18): Տարօրինակ` ըսի, որովհետև խոսքին նշանակությունը մեջը չէ: Կրնա անգամ անիմաստ թվիլ: Բայց ա՛յդ է հոր պատվերը, մահվան մեջ: Հայրը կմեռնի, իսկ որդին այդ մահվան զուգահեռ կսկսի խրիլ հողին մեջ: Այն ատեն տեղի կունենա անսովոր բան մը - երազի մեջ - հայրը անունը կուտա որդիին. «տվեց իմ անունը» (էջ 19): Պատվերին ու անունին, պատվերին ու ժամանակի խնդրին միջև յարաբերություններ կան, որ ընթերցումը հարկ է` բացահայտե:

Արուսիկ Գրիգորյան, «Գրականագիտության մեթոդաբանության հարցերը արդի փուլում: Պոստմոդեռնիզմ: 20 տարի անց» միջազգային գիտաժողովի նյութերից (2013թ. փետրվարի 8-10, Ծաղկաձոր)