Ես տեսել եմ բոլոր փողոցների հետագծերը,

շինությունների առավոտյան, ցերեկային և գիշերային

կիսադեմերը, ծուկերը ու հղանցքները,

մարդկանց դեմքերը` մռայլ, խոժոռ, կոպիտ, վառվռուն, մտածկոտ, փայլող,

բայց ոչ երբեք հանգիստ:

և ես հանկարծ հիշեցի.

նավը վաղուց սպասում է ինձ, վերջին նավը և ինքնաթիռը

վերջին, ամբողջովին բեռնված դեղին տերևներով,

անձրևներով, որ քիչ-քիչ փոխվելու են ձյան և ապա

արցունքների, իսկ հետո

կլսվի քո լացի ձայնը, որն անվերջ կհետապնդի ինձ,

կչանգռի ու կարյունոտի սիրտս...

Հենվել եմ քամուն

Հասարակածային ձեռնափայտովս

Կանգնել եմ

Երկնքի պարանին

Կադիսից մինչև Ջիբլարթար

Լիմոններով է պատած իմ ուղին,

Ծանոթ է հովտին

Հառաչանքը իմ:

Օ, աղջիկ, աղջիկ,

Ինչ լի է Մալագան նավերով փոքրիկ: