...1, 2, 3
Ստեղծագործությունը գրվել է Cultural.am-ի` երիտասարդ արվեստագետների համար կազմակերպած workshop-ի շրջանակներում Արամ Պաչյանի հանձնարարությամբ:
Ուզում ես ասել, թե քո մասին լավ հոգ չեմ տանում, հա՞: Ախր չէ՞ որ ես քեզ փորձում եմ անջատել, իսկ դու վերջին ճիգերով դեռ հետապնդում ես ինձ: Ասել եմ, չէ՞, կյանքը դաժան, դու` ավելորդ: Ուրեմն, էլ ինչո՞ւ ինձ հանգիստ չես թողնում: Ինչպե՞ս ես համարձակվում ամենալավ պահերին հայտնվել ու ինձ քարշ տալ այս անդուր, հեղհեղուկ խողովակների լաբիրինթոս: Ե՞րբ եմ վերջապես վերադառնալու ընկերներիս մոտ:
- Իսկ չե՞ս ամաչում այդ «ամենալավ» պահերի համար, Ալի՛ս:
- Ե՞ս ամաչեմ: Իսկ դո՞ւ: Տեսքիդ համար չե՞ս ամաչում, ա՛յ անատոմիայի դասագրքի շապիկ, ա՛յ չորացած կմախք:
- Անատոմիա լավ ես հիշում, հա՞, Ալի՛ս: Դե ուրեմն կասե՞ս, թե այս ինչ հոտ է: Փտածի հոտ չե՞ս զգում:
- Մմմ, իսկ ի՞նչն է փտել:
- Միգուցե ինչ-որ մեկի լյա՞րդը:
- Բայց ո՞ւմը կարող է լինել:
- Կարծում ես ի՞մը: Մի՞թե կմախքը լյարդ է ունենում: Իսկ այ դու, դեռ ունես, չէ՞:
- Ի՞նչ, ակնարկում ես, որ իմ լյարդի՞ց է: Նորից սկսվեցին մեղադրանքներդ: Միգուցե, հիմա ասես, թե հատակի մոխիրն էլ թոքերի՞ցս է:
- Մի՞թե սկսում ես հասկանալ, Ալի՛ս: Տեսնո՞ւմ ես, թե ես ինչպիսի տեսք ունեմ: Գիտե՞ս ինչու: Գիտե՞ս, երբ չկա էներգիա, չկա նաև ֆիզիկա: Սպանեցի՞ր քեզ հոգեպես, դե ուրեմն կմեռնես նաև ֆիզիկապես:
- Գիտե՞ս, ես երբեք չէի պատկերացնի, որ կմախքների միտքն այսքան սյուր է լինում, իսկ կենսաբանության ուսուցչուհիս դեռ ասում էր՝ իբրև դու ես աստված: Բայց քեզնից ի՞նչ աստված: Մի՞թե եթե նա լիներ, մարդկանց այսքան կտանջեր:
- Իսկ ո՞վ է քեզ տանջում, Ալի՛ս: Չե՞ս տեսնում, այդ դու ես ինձ այնքան երկար տանջել, որ ի վերջո կմախք եմ դարձել:
- Վայ, գիտե՞ս, նոր հասկացա, որ շատ տանջվելուց խիղճը կմախք է դառնում (հեգնանքով) :
- Իսկ, դո՞ւ, դո՞ւ ինչ ես դարձել, Ալի՛ս:
- Հերիք չէ՞ ինձ մեղադրես, ա՛յ ոսկրակույտ: Պատկերացնո՞ւմ ես գոնե, թե ինչ դաժան է իմ կյանքը, այնքան դաժան, որ ստիպված եմ թմրադեղեր ընդունել սեփական անպետք գոյությունս մոռանալու համար: Եվ ի՞նչ, գալիս ու բախվում եմ կյանքի դասեր տվող մի կմախքի, ով չգիտես ինչու մտածում է բոլորի մասին, փոխանակ ինձ համար երանելի տեսիլքներ ունենամ: Տեսնո՞ւմ ես, նույնիսկ թմրադեղերի հարցում բախտս չի բերում: Բայց գիտե՞ս, ճիշտ ես ու հիմա ես իրոք չեմ ուզում ապրել: Նայո՞ւմ ես, տեսնո՞ւմ ես, դե՛, ինչո՞ւ ես կանգնել, վազիր իմ ետևից, թե՞ մտածում ես՝ կփշրվես: Բայց, ուֆֆ, է, որտե՞ղ է… իսկ դո՞ւ, ինչո՞ւ ես ետ ընկնում, չէ՞ որ պետք է հասնես ուզածդ տեսարանին ականատես լինելու, երբ բաց կթողնեմ փոքրիկին ու քեզ այլևս չեմ տանջի: Գալիս ես, չէ՞… ահա, ուշադի՞ր ես նայում, վերջ, դու, որ իբր թե աստված ես, ու ես կատարում եմ քո կամքը… բարձրանում եմ կամրջի վրա, իսկ հիմա նետվում եմ…
……1, 2, 3
(հաջորդ օրը)
- Ալի՛ս, չե՞ս ամաչում… ինչո՞ւ ես լռում:
- Իսկ ի՞նչ ասեմ:
- Ինչ ասե՞ս: Միգուցե բացատրեիր, թե այս ի՞նչ կյանքով ես ապրում:
- Պապ, դու երիտասարդ չե՞ս եղել , ընկերներիդ հետ չե՞ս ուրախացել:
- Ի՞նչ: Դու թմրադեղերի ազդեցության տակ барная стойка-ից ցած նետվելը ուրախանա՞լ ես անվանում: Աստված իմ, մի՞թե դու ընդհարնապես խիղճ չունես:
- Գիտե՞ս, պապ, կենսաբանության ուսուցիչս ասում էր, որ աստված հենց մեր խիղճն է:Էլեն Հակոբյան
Լուսանկարը՝ Արթուր Գևորգյանի
- Created on .
- Hits: 55043